Robert Gliński ma osobisty stosunek do Szarych Szeregów i powstania warszawskiego. Sanitariuszką w batalionie „Zośka” była jego mama, której zadedykował swój film. Reżyser przyznał, że matka patrzyła na harcerzy legendarnej organizacji w zwyczajny sposób. Byli jej kolegami, przyjaciółmi, których znała, lubiła. Reżyser nie pamięta opowieści o heroizmie, walkach czy przelanej krwi. Być może z tej bliskości, więzi doświadczonej przez jego matkę, wynikła filmowa perspektywa? 

• DSC0930 1
  
• DSC0962 1
  
• DSC0966 1
  
• DSC0967 1
  
• DSC0968 1
  
• DSC0970 1
  
• DSC0972 1
  
• DSC0979 1
  
• DSC0986 1
  
• DSC0988 1
  
• DSC0990 1
  
• DSC0991 1
  
• DSC1003 1
  
• DSC1008 1
  
• DSC1009 1
  
• DSC1013 1
  
• DSC1019 1
  
• DSC1031 1
  
• DSC1037 1
  
• DSC1039 1
  
• DSC1040 1
  
• DSC1042 1
  
• DSC1045 1
  
• DSC1050 1
  
• DSC1051 1
  
• DSC1053 1
  
• DSC1055 1
  
• DSC1058 1
  
• DSC1059 1
  
• DSC1061 1
  

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Gliński patrzy na swoich bohaterów jak na zwyczajnych ludzi. Postacie, które zbudowali młodzi aktorzy to normalni chłopcy, którzy żartują, przepychają się, zalecają do dziewczyn, biją na ulicach z młodzieżą z Hitlerjugend. Ich spontaniczne zachowania przedstawia choćby scena w lesie, kiedy składają przysięgę. W harcerskich mundurach, ale rozmemłani, z opuszczonymi skarpetami i spóźnionym Rudym, który w ostatniej chwili zdecydował dołączyć, dostrzegają nagle trzech Niemców zbierających grzyby. Po błyskawicznej akcji składanie owej przysięgi kończą w towarzystwie skrępowanych wrogów. Czasem są niepewni siebie, ogarnięci wątpliwościami, chwilami zdobywają się na brawurę zawieszając na budynku polskie flagi.